Labyrint.
Levend in een labyrint
Een wereld zonder mededogen
De geboorte van een kind
De dood reeds in de ogen.
Ziekten, armoe, hongersnood.
Rijken met volgevreten pensen,
Verdienen daar geen droog brood
Dus bestaan zij niet, die mensen.
Onderdrukking, de man gebied,
Hij zelf haar levenslot beheert.
Helaas beseft de vrouw nog niet
Dat de man de Koran regisseert.
Haat wordt met geweld bedreven
Vele steden worden platgebrand,
Mensen tot wanhoop gedreven
Verliezen zo hun eigen vaderland.
Ik zit gevangen in mijn onmacht
Begrijp die gekke waanzin niet,
Opgesloten in mijn labyrint
Dat mij zelfs geen uitweg biedt.
sunset: | Dinsdag, augustus 01, 2006 17:14 |
Heel voelbaar deze pijnvolle onmachtige verwoording. Ik onderschrijf het volkomen (Zie mijn gedichten ''cynische gedachten''). Liefs en warme knuf, sunset |
|
remie: | Dinsdag, augustus 01, 2006 17:07 |
ik stond erbij en keek ernaar lijk je te zeggen, knap verwoord je gevoelens....liefs Remie | |
*Starlight*: | Dinsdag, augustus 01, 2006 15:22 |
Heel mooi en sterk verwoord! Liefs *starlight* | |
Douwe: | Dinsdag, augustus 01, 2006 14:50 |
Knap geschreven, realistisch, kritisch. | |
Auteur: neznaj | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 01 augustus 2006 | ||
Thema's: |