Tijd heeft dierbaren uit mijn leven gewist,
ooh wat mis ik ze.
het besef dat ik groot wordt, niet
meer het kleine meisje dat achter
de auto van meme loopt om een snoepje
niemand die nog mijn handje vasthoudt.
Ik sta alleen met men gezicht volop naar
de toekomst gericht,
een toekomst die mij zo’n angst inboezemt
dat ik mij in het verleden wil verschuilen
kritische blikken doen me pijn, de volwassenwereld
is veel te koel, ik ben nogal tijd het meisje
dat door de velden huppelt met blote voeten,
de sterren telt en weer opnieuw mag beginnen
ik hou van het wonder dat kinderen zien in kleine
dingen, hun instinct volgend…
maar jammer genoeg leren de ouders hun
kinderen te snel groot worden
en gaat het kinds verloren.