de wereld
wás niet eenzaam
speelde
alleen met mijn tijd
waarin dromen
zouden kunnen groeien
mogen leven
horen te boeien
raakte ik mezelf
zó kwijt
in dagen die vertellen
hoe nachten
zó alleen
je kwellen
klevend aan je leven
niet langer in staat
om liefde te geven
tot je kiest
voor een weg
nog zó lang
om te gaan
je weer lef krijgt
om te leven
je gevoel
Dorientjeeee: | Zaterdag, juli 15, 2006 16:23 |
heel mooi! | |
Ann Der: | Donderdag, juli 06, 2006 17:33 |
Jij kent er wat van ! Weer heel mooi ! grtjes Ann |
|
Aquarel: | Dinsdag, juli 04, 2006 13:34 |
Wat prachtig verwoord... Liefs, Aquarel |
|
m@rcel: | Dinsdag, juli 04, 2006 12:31 |
schitterend mooi en treffend geschreven Liefs m@rcel |
|
sunset: | Dinsdag, juli 04, 2006 09:15 |
Prachtig tonende delende positiviteit door mij heel graag gelezen. Liefs en knuf, sunset |
|
Rien de Heer: | Dinsdag, juli 04, 2006 08:34 |
Ik zie duidelijk dat ie omhoog kruipt..op weg naar de toekomst..... Groetjesss, Rien. |
|
mugje: | Dinsdag, juli 04, 2006 08:31 |
treffend mooi geschreven LOVE YOU xXx tom xXx |
|
hiljaa: | Dinsdag, juli 04, 2006 07:26 |
ik zou de laatste strofe dringend moeten toepassen! knufliefs--hiljaa-- |
|
L!@: | Dinsdag, juli 04, 2006 07:17 |
voor mij momenteel heel herkenbaar... laifs,, | |
Auteur: Annemieke van der Ven | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 04 juli 2006 | ||
Thema's: |