Ik ken je nog niet, maar je komt er aan
Het nieuwe centrum van mijn bestaan
We moeten elkaar alleen nog even vinden
En als je dan straks voor me staat
En lacht terwijl je mijn arm aanraakt
Zal ik je hart voor altijd voor mij winnen
Je zal lachen om al mijn stommigheid
Terwijl ik zwem in mijn onzekerheid
En je luisterd als ik niets heb te vertellen
Misschien huil je om mijn littekens
De echo's die mij hebben getekend
Tranen die niet vallen blijven eeuwig kwellen
JJe komt er aan, ik weet het zeker
Maar vast weer over honderd weken
En ik dit gedicht allang weer ben vergeten
Dus ik vertel je dit, nu ik je nog niet ken
"Inspiratie kauw ik uit mijn pen
en ik heb laatst nog een gedicht voor je geschreven!"