Waar zijn de armen als je moeder weer belt.
Waar zijn je vrienden als je oeder weer rare vragen stelt.
Ik zou het niet weten.
Ik wil nu het allemaal ff vergeten.
MIjn moeder is anders dan jij en ik.
Nee ze is niet normaal maar wel goed snik.
Ze heeft het soms niet allemaal op een rij.
En op dit moemnt is er geen wij.
Mijn vriend aan de andere kant van het land.
DE enige die mijn hartje een beetje vermand.
mijn vrienden zijn hier ook niet.
Ze zien nu niet mijn verdriett.
IK ga soms kapot.
Waarom heb ik zulke ouders en niet iemand anders.
Niemand geeft me een antwoord.
Waar zijn ze nou die armen?
Waar zijn ze nu de troostende woorden.?
ze zijn er nu niet .
Ik moet het weer alleen doen.
Nou mensen wat kan ik doen.
Ouders met een verstandelijke beperking is geen makkie.