hertjes
daar stonden ze allebei
met hun kopjes omhoog
op het pad
waar ik met de hond
aan het wandelen was
ze keken mij aan
op nog geen tien meter afstand
ik liep langzamer
vertraagde mijn pas
op dát specifieke moment
voelde ik me even gelukkig
al was het maar even
en toen wist ik het van binnen
dat het verdriet over moest zijn
en ik door moet met mijn leven
L!@
elze: | Dinsdag, juni 27, 2006 08:20 |
laifs he,,twee reebruine ogen en toen kwam de jager'''' |
|
Reiger: | Dinsdag, juni 27, 2006 07:23 |
Deze over het hoofd gezien.... Wat een schitterend gedicht over een nog meer schitterend moment.... |
|
Fata Morgana: | Maandag, juni 26, 2006 22:58 |
Mooi je even laten raken door de natuur, gaat verdriet niet van over maar het heelt wel, knuffels Fata. | |
switi lobi: | Maandag, juni 26, 2006 22:54 |
Ze stonden daar niet voor niets, da''s duidelijk.... LIefsliefs, dikke kus....switi lobi |
|
nippy: | Maandag, juni 26, 2006 21:56 |
wat prachtig mooi geschreven...en ik hoop dat dit het moment was voor jou om verder te gaan.....liefs |
|
Auteur: Lia van der Fluit | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 26 juni 2006 | ||
Thema's: |