dat zich mijn leven noemt
maar gevuld is met duisternis
 
mijn huis is nu een kooi
onverwoestbaar om mij heen
zuigt zij mij mee naar beneden
om nooit meer het daglicht te zien
 
afgesloten van de wereld
onder moeders duistere vleugels
zit ik mijn laatste dagen uit
wachtend op het zonlicht
 
-wat nimmer komen gaat-
 
 
Geschreven door
Lianne van Kesteren
Reacties op dit gedicht
Lianne van Kesteren vindt het leuk als je reageert op dit gedicht

Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

*pekeltje*: Dinsdag, juni 13, 2006 21:43
erg mooi gescheven en die zonlicht kan komen als je er voor open staat sterkte -x-

QueenBee: Dinsdag, juni 13, 2006 21:01
Wauw. met open mond gelezen!
x

Over dit gedicht
Auteur:  Lianne van Kesteren Abbo 1Abbo 2GroeneSter
Gecontroleerd door:  benji
Gepubliceerd op:  13 juni 2006
Thema's:
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de Gedichten-Freaks en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de Gedichten-Freaks blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door Gedichten-Freaks zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.

© Gedichten-Freaks 2024, alle rechten voorbehouden.