Ik denk aan je,
dag en nacht,
aan dat scheve koppie wat je altijd trekt,
en hoe lief je daarbij lacht...
Als onze gesprekken doen me veel verdriet,
tegen jou doe ik misschien wel vrolijk en normaal,
maar vergeten ben ik dat alles niet...
Zoveel emoties; verdriet, liefde en pijn,
24 uur per dag denk ik aan ons,
en hoe het had kunnen zijn...
Van die ene zaterdag heb ik heel veel spijt,
eerst was je mijn vriendje,
maar nu ben ik je zelfs als goede vriend kwijt...
Ik kan niet meer normaal met je praten,
en dat vind ik zo erg,
voel me eenzaam en verlaten,
alsof ik op een verlaten plek zit hoog op een berg,
waar niemand me kan bereiken,hoe graag ze het ook willen,
ik moet zelf een weg naar beneden vinden,
maar zal met het zoeken ernaar nog heel veel tijd verspillen...
Jij hebt jouw weg gevonden,
je bent er overheen en gaat op zoek naar een ander,
maar daarmee strooi je zout in mijn diepe wonden,
waardoor ik mijn houding tegenover jou steeds weer verander...
Daardoor wordt onze band nog minder sterk,
maar we kunnen niet meer zoals vroeger met elkaar omgaan,
voordat ik mijn verlies van jouw liefde voor mij een beetje verwerk...
Ondanks onze problemen geef ik nog heel veel om jou,
niet vriendschappelijk,
je weet dat ik op een andere manier van je hou...
Misschien wordt het ooit weer als hievoor,
ik wil ophouden met het verliefd zijn,
want de liefde is de reden dat ik je verloor,
en dat laatste deed me teveel pijn...
Toch zal er nog heel veel tijd verstrijken,
voordat alles weer normaal is,
en ik hoop dat het je ooit zal bereiken,
hoeveel ik van je houd en hoe erg ik je op dit moment mis...