Er zijn steeds die vragen waarom…?
Één antwoord opgeven… als ik dat maar kon.
Het is allemaal zo ingewikkeld, velen hebben zich over het probleem gebogen.
In het begin was er nog hoop op genezing, alleen later kwam het besef… dat was allemaal gelogen.
Probeerde er zelf constant mijn optimisme te bewaren, en met mijn goede humeur ging ik door.
Het was zwaar in het begin…. Het maakte me niet uit ik ging er voor.
Nog altijd even opgeruimd en enthousiast..
Het geen waar ik me bij lekker voelde, en bij mij past.
Op mijn humeur had dan ook niemand wat op te merken.
Al wilde ik maar dol graag weer gaan werken.
Men verwachte ook niet anders, maar zag de buitenkant en het was de binnenkant die lijd.
Echter zou het langer duren, en het besef kwam dan ook pas na een langere tijd…
Het geen me veel verdriet deed, en raakte me diep in mijn hart.
Langere tijd keek ik naar één blanco toekomst, niet wetende wat.. voor één poos was ik verward.
Geen enkel uitzicht meer op herstel, dagen zat ik met een leeg hoofd.
Er tegen aan…. Waar ik me zelf me opkrikte, er is voor iedereen één toekomst “als je er zelf maar in geloofd”.
Bekritiserende blikken van één ander doen vaak pijn, soms op zo’n moment zak je door de grond.
Ach, ik denk maar zo “ze weten niet beter” dus houd ik liever me mond.
Ik blijf me zelf… al ben ik allang niet meer “die”ron van ver in het verleden.
Het kan ook niet meer, dat maakt niets meer uit want we leven nu toch in het heden.
Als jij s’morgens langs de spiegel loopt, is het belangrijk dat jij je zelf herkent.
En laat alles nu maar eens los….en laat meer eens zien hoe of je werkelijk bent…
RvM