Als geluk zich laat verwennen door de lente.
En schoonheid kunt zien in innerlijk ellende.
Als alles tegen zit,opent het bos haar nieuwe wegen.
Met bladeren aan de bomen die schitteren als goud.
Kun je om de waanzin lachen.
En takken geen tentakels meer zijn.
Al duurt het een menselijk leven.
Met de verstrooiing van tijdelijk vertier.
En de energie die je stopt in rust of onrust.
Ellende of wezenlijk plezier.
Werkend als een vergrootglas,
Waar ellende groeit,of innerlijke rust bloeit.
Nooit om het leven gevraagd.
Wel aan gedacht jezelf er van te beroven.
Maar we zullen het zelf moeten doen,
met ons korte bestaan.
Wensend niet meer in de maatschappelijke file te staan.
Al komen deze dingen nog steeds op je pad.
Maar eenmaal gezien is gezien.Beleeft is beleeft.
Wat je er mee doet is voor ieder verschillend.
Ieders werkelijkheid te bezien.
Ieder zijn weg,ieder zijn leerproces.
Je kunt leren van elkaar.Het denkende brein wil contact.
Om niet te oordelen,is een kracht op zich.
Met verloren beschavingen,die het al hebben gezien,
of hebben beleeft.Wijsheid gezien in oude een beleving.
Wat is er mooier aan het leven,om gelukkig te zijn.
Met dagelijkse ellende,de revue passerend.
Variaties op hetzelfde thema.
Stuitend op verzet.Jaloezie of agressie vanuit innerlijke projectie.Of vanuit genen bepaald of maatschappelijk opgedrongen kwaad.
Is het nog steeds het ego wat in de weg staat.
Maar als schapen in een heide, die de hoeder moet bewaken.
Met behulp van getrainde honden,lopend in het gareel.
In essentie nog steeds mens die in principe geen vlieg kwaad doet. Waar massale gedachten,een oase voorspiegelt.Wie het idealiseert en gaat voor het goud,zal het nooit niet zien.Omdat het misschien in strijd is met de strijd die we innerlijk moeten zien.
J.S.2006