Ik hoor de vogels fluiten,
De wind die langs mijn oren suist,
Daar achter in de verte het geschreeuw van een grote man
Het gehuil van een baby,
Ik voel dat ik tril, en merk iets raars,
Mijn gedachten staan op tilt,
Maar ik, ben nog steeds stil.
In gedachten schreeuw ik het uit,
Maar als het nodig is komt er maar geen geluid,
Soms denk ik, daar komt het,
Mijn gedachten gaan richting mijn mond,
Maar net op het laatste moment,
Zie ik dat mijn mond sluit.
De mensen om mij heen worden steeds drukker,
Soms doen ze me pijn,
Ze geven me het gevoel dat ik mezelf niet kan zijn,
Maar ik ga me niet veranderen voor die mensen
Ik wil wel dat ze aardig doen,
maar er zijn ook grenzen.
Er is een plek waar het normaal is,
Dat is mijn thuis,
Zonder mensen die me raar aan kijken,
Want daar ben ik een normale huisluis,
Ik hoor daar,
Iedereen is gelijk,
Maar in de echte wereld is dat gewoon raar.
Soms heb ik ruzie
Dan heb ik meteen spijt,
Straks gebeurd er nog iets ergs,
En raak ik weer iemand kwijt,
Daarom probeer ik alles goed te doen,
Maar soms lukt dat niet,
Dan maak ik het goed met een zoen.
Soms heb ik het helemaal gehad,
Ik moet mijn gevoelens kwijt,
Maar waar??
Waar doe ik dat?
Er komt toch geen geluid,
Ik wil wel,
Maar als ik iets wil zeggen,
Ontstaat er in mijn keel een grote kluit.
Toch is het raar ik loop er al zo lang meer rond,
Hoe lang is die lont?
Wanneer ben ik normaal,
Wanneer heb ik een kast vol antwoorden?
Waarmee ik alles vertaal.
Ik ben nog steeds alleen,
Alleen op de wereld,
Alleen, omdat ik, ik ben,
Stil van buiten druk van binnen!!!!!!!!!