Côté
Een gewone dag net als ieder ander niks bijzonders aan
stapte ik s,morgens op m,n fiets moest er weer tegen aan.
Weer of wind zeggen me niks het is al even geleden
was gewoon op m,n fiets gestapt en ben gewoon aangereden.
Alles het zelfde om me heen, niks nieuws voor me om op te kijken
is gewoon de weg die ik altijd volg niks anders
dan al die andere wijken .
Er is een stuk waar de mensenwereld samen komt met natuur
bloemen water gras zo groen en voor even geen enkele muur.
Lopend langs het water met mens beste vriend,
fietste ik op een afstand langs en dacht bij me zelf
....waar heb ik dit aan verdiend?
Côté zo mooi zo nieuw op een plek waar eerst alles altijd het zelfde was
ik voelde meteen anders wat raar... ik zie haar pas.
( voor het eerst .)
Maar nee het heeft niet mogen zijn, ik moet gaan werken en ik....ik
mag geen gehoor geven aan mijn gevoel al was het maar voor even
want zij....zij gaat straks toch wel weer verder met haar leven.
( gedachten : ik zie haar toch nooit meer .)
Maar dan begint het gevoel toch te winnen van mijn gedachten,
mijn hoofd vol met vragen opzoek naar antwoorden
waarom ik haar kant op lachte,maar het enige wat
ik kan doen is wachten.
Dagen weken gaan voorbij zij nog steeds in mijn gedachten, volg ik
de zelfde weg keer op keer en elke dag dat ik langs die weg
fietste verlangde ik alleen maar meer.
(om haar weer terug te zien)
Toen kwam er een tijd dat ik haar steeds meer zag, zowat elke dag.
Maar toch voelde zij zo ver weg want ik durfde niks te zeggen,
misschien moest ik wel gewoon mijn moed over mijn angst heen leggen.
( kim, mijn naam was ze alweer vergeten toch even gepraat hmmm... raar.)
Tijd vliegt voorbij, weer was ik haar kwijt tot m,n spijt
dat ik niet meer gezegd heb toen de kans er was.
( Dood brengt ons weer even samen ).
Arme kip is zijn leven kwijt , machteloos sta ik daar ik kan niks doen
om het dier te helpen .Stond zij daar ook met mens beste vriend,
waarschijnlijk met de gedachten waarom dood
dit heeft die kip niet verdiend.
( Ik leg de kip zachtjes in het hoge gras en toen gingen ik en kim
aan de boer vertellen dat er een kip dood was gegaan en waar het lag ).
We praten en lopen richting haar huis,het voelde allemaal best wel pluis,
tot : wil je een keer uitgaan .
Maar toen zag ze mij niet meer staan, want zij was al bezet.
( Alles anders kom ik haar weken later weer tegen,we praten
onderweg naar haar huis zij met skielers en ik met mijn citybike
zij meer met antwoorden, ik met vragen kom ik
er achter wat zij al heeft bereikt op jongere leeftijd )
( één van die dingen is gedichten maken.)
Nu ben ik zelf ook begonnen en vind het geweldig om te schrijven,
al zou iedereen het slecht vinden...ach het moet een land van
vrije meningsuiting blijven.
( Ik vind het mooi en dat vind ik het belangrijkste.)
( Zij en ik hebben contact en dat na al die die tijd echt super ,
wat ik ook even wil zeggen is, laat angst niet te veel je
keuzes bepalen in je leven want voor je het weet
is al het mooie je al voorbij gegaan .)
Ik heb makkelijk praten weet ik , dat ik het zelf nog steeds niet
altijd durf ...ja dat vergeet ik .Maarrrr... ik ben er wel mee bezig al even ,
en ik kan al wel zeggen dat ik elke dag al iets meer (echt) durf te leven.
Henk-jan. 02-05-06 begin 15:00 eind 00:30 .