Nooit heb je me zien staan
Zag je mijn tranen niet gaan
Nooit jou arm om me heen
Je liet me gewoon alleen
Misschien had het zo moeten zijn
Maar het deed me zoveel pijn
Want je noemde jezelf mijn beste vriendin
Maar alles was één grote onzin
Zovaak had ik je nodig aan mijn zij
Maar mijn tranen, angsten en twijfels schoof je opzij
Nooit ben je op het juiste moment gekomen
Jou lach als reactie als mijn tranen gingen stromen
En nu ineens heb je spijt
Maar je bent me nu echt kwijt
Nu het mes al op mijn pols staat
Ja, nu ben je te laat
*Fictie*
*Dit heb ik geschreven naar aanleiding van een verhaal dat ik heb gelezen.. Een meisje die problemen had en pas steun kreeg van haar "beste vriendin", nadat ze een zelfmoordpoging had gedaan.. maar is het dan niet te laat?!?!*