:-# iedereen wou haar helpen :-#
:-# maar zei wou niet :-#
ze kraste zichzelf
na een tijdje werd het echt snijden(er kwam net geen bloed uit)
ze wou vluchten voor de echte wereld
ze had pijn, pijn door het verleden
toen haar vriendinnen het merkte
werden ze super ongerust
zij wouden haar helpen
maar ze wisten niet hoe
een gesprek wou het meisje niet
ze wilde ook niet stoppen
ze wilde zelfs geen rede geven
ze deed erg afstandelijk
haar vriendinnen zochten hulp
zij zochten op internet
zij zochten hulp bij de kindertelefoon
maar tevergeefs
het meisje wilde nog steeds geen hulp
en werd boos op haar vriendinnen
als ze het doorvertelde
haar vriendinnen waren wel erg lief voor haar
maar ze deed alleen maar kattig terug
ze begon zich ook steeds vaker te krassen/snijden
en ook steeds dieper (maar er kwam weer net bloed uit)
haar vriendinnen wisten ook geen raad meer
zij konden niet naar de mentorix toe
zij konden niet naar haar ouders of een leraar
want ze mochten niks doen
het meisje voelde zich zo machtig
zo machtig als ze het mes pakte
zo machtig als ze zich sneed
maar haar vriendinnen begonnen te dreigen
zij vonden het uit de hand lopen
zij gingen naar de mentorix als ze het nog een keer deed
het meisje werd daar weer boos om...
ze zei dat ze geen vriendinnen meer waren
maar haar vriendinnen houden stug vol
zij gingen naar de mentorix als ze het nog een keer zagen
thuisgekomen: sneed ze zich weer
dit waren geen krassen meer
er kwam bloed uit
het maakte het meisje niet meer uit
al had ze littekens
al moest ze een gesprek
het maakte haar niks uit
zolang ze zich maar kon snijden
2 dagen erna toen ze gym hadden
toen zagen haar vriendinnen het
zij zagen de snijwond
zij konden niet meer
zij gingen bijna huilen
huilen, omdat ze gewoon door ging
en ze wou niet stoppen
dezelfde dag gingen ze naar de mentorix opzoek
de mentorix was er niet meer
de volgende dag gingen ze zo vroeg praten met de mentorix
de mentorix schrok
en ze zou een gesprek met het meisje beginnen
het meisje werd onder de les weggehaald
het meisje keek boos naar haar "vriendinnen"
de mentorix vroeg of het meisje wist waarom ze weg was gehaald van de les
het meisje hield zich van de dommen
ze wist niks
toen de mentorix zei dat "haar vriendinnen" naar haar toe waren gekomen om te zeggen dat ze zich sneed
ontkende ze!
ze wist van niks en zei dat ze ruzie had gehad met de meiden
en dat ze daarom dit hadden verzonnen
de mentorix schoot hier niks mee op
en ze vroeg of ze de arm van het meisje mocht zien
het meisje liet haar arm zien
het was de arm waar geen snee op zat
geen litekens
de mentorix wist ook niks meer
en geloofde haar
dat zei ze teminste
eenmaal thuisgekomen: zette ze weer een snee
dit keer was ze te diep gegaan
dit keer had ze een slagader geraakt
dit keer smeekte ze om hulp
maar dit keer was er niemand
al vele keer was er een hand voor haar uitgestoken
een hand die haar wou helpen
maar dit keer was er niemand
het meisje werd alsmaar zwakker
totdat ze uiteindelijk flauw viel
haar ouders en haar zus vonden haar
dood!
ze zagen alle litekens
overal op haar lichaam geen plek was overgeslagen
en op de begravenis kwamen er allerlei mensen
mensen om elkaar te steunen
mensen om steun te zoeken in andere mensen
haar ouders...
in tranen
haar zus...
in tranen
haar vriendinnen...
in tranen
haar mentorix...
in tranen
haar leraren...
in tranen
haar klasgenoten...
in tranen
de mensen die ze niet mocht...
in tranen
:-# en pas toen besefte ze :-#
:-# pas toen besefte ze dat het haar schuld was :-#
:-# dat ze hulp had moeten zoeken :-#
:-# dat haar vriendinnen haar alleen wouden helpen :-#
:-# dat haar mentorix alleen het goede met haar voor had :-#
*ze had spijt*
*spijt van alles*
*spijt van de verdriet wat ze andere mensen aan deed*
*maar voor spijt was het te laat*
¡¡nooit meer zou ze zich kunnen snijden¡¡
¡¡nooit meer zou ze haar exkuus kunnen aanbieden¡¡
~dit is niet waargebeurd~