je vroeg me waar ik aan dacht
ik zei aan niets
de gedachtes in me hoofd zijn ongehoord
mijn mond gesmoord
net een ander
je zegt dat ik de laatste tijd zo verander
misschien wil je mijn ware aard wel niet zien
misschien dat je me dan niet meer mag
zo leef ik nou eemaal dag bij dag
een nepppe lach
ik ben het meisje dat niet huilen mag
moet altijd sterk zijn voor anderen
in de loop der jaren is mijn leven heel wat gaan veranderen
altijd maar sterk zijn
ondanks mijn eigen pijn
snachts huilend in bed
er is toch niemand die het ziet
ik alleen met mijn stille verdriet