De rozen werden doornen
Zo vrolijk, zo blij
was ik ooit,
ooit,
een lachend meisje.
Maar de laatste maanden,
maakt de schoonheid van mij vroeger,
plaats voor intens verdriet.
Die, volgens mij,
niemand anders ziet.
De pijn van nu,
zorgt voor een hevig verlangen,
naar die onbezorgde tijd,
want het allerergste was;
ik raakte mijn onbezorgdheid kwijt.
Ik word elke minuut ouder,
realiseer ik me nu,
kom elke minuut eerder bij de dood.