In zwijgzame drukkende stilte geurt
de leugen van vers gezette koffie,
verborgen achter de ochtendkrant
die de morgen net draagbaar kleurt.
Terloops getik van het bestek
onderlijnt de echo van gedachten,
verborgen achter oude routine:
ook zij kennen hun vaste plek
Kundig negeren we het verdriet:
een dagelijks weerkerend déjà vu
dat de ontbijttafel open scheurt,
een andere toekomst weet ik niet.
Maar voor hoelang…
Renate-td-: | Woensdag, maart 22, 2006 13:40 |
Deze al een aantal keren gelezen maar weet nog steeds niet wat te zeggen... liefs |
|
Mathilde: | Dinsdag, maart 21, 2006 20:04 |
tja... en maar staren naar die deur... kus! |
|
Green eyes: | Dinsdag, maart 21, 2006 19:43 |
Onbijttafel opzij en onbijt op bed... kan ik jou een schouder aanbieden? Succes... op de lr ;) Kusje! |
|
Marilène B.: | Dinsdag, maart 21, 2006 18:35 |
je heb het heel kundig geschreven, maar toch dringt het verdriet door! hopelijk komt het goed! warme knuf Marilène |
|
chocaatje: | Dinsdag, maart 21, 2006 17:50 |
Slik.Liefs mieke | |
Kwim: | Dinsdag, maart 21, 2006 17:43 |
mooi geschreven, omk |
|
HIJ&ZIJ: | Dinsdag, maart 21, 2006 17:31 |
Treurig geschreven dit, in een huwelijk kan je ook erg eenzaam voelen, wordt beetje triestig van je gedicht... is eerlijkheid niet het belangrijkste? liefs, |
|
Auteur: scientist | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 21 maart 2006 | ||
Thema's: |