een winterzang
de dag te kort en nacht te lang
waarom het blad juist in zijn val
net toen ik keek na ’t losgelaten zijn
of was ’t mijn woord als winterzang
dat als een wind zijn banden brak
hij die de naakte twijg eerst kleedde
in eenzaam overmoed ken ik de pijn
die uit de koude winterwoorden sprak
jij ook, al zweef je nu nog door de ruimte
en sterft eerst bij het avondlicht
het is al donker als de hemel breekt
en uit de sterren aan de hemel
een flakkeren in de lichtenkrans
die zich snel neerwaarts nu beweegt
om in de verte fonkelend te doven
op ‘t netvlies gloeit nog steeds jouw glans.
**********
sunset 05-03-2006
**********