Klein verdriet
omie schrijft
"op de camping.
Zondagochtend, een zonnetje verwarmd mijn stoel.
Kijk uit over het water, zo mooi rustig...een fijn gevoel.
Binnen is het nog rustig, iedereen slaapt.
Ik vind het prachtig als de natuur weer ontwaakt.
Waterkipjes zitten op hun nest.
Ze hebben nu kleintjes en doen erg hun best.
Gisteravond waren het er nog acht.
Nu tel ik er vijf...wat gebeurde vannacht?
Kijk om me heen schuin naar reiger Ome Kees.
Ben jij soms aan het ontbijten geweest?
Jaag hem weg...klaar voor vandaag
Je bent een lieverd, maar soms ook een plaag.
Moeder hoen piept, vader lijkt boos.
Zoek met ze mee...wat is er nu loos?
Tel er nog vier...hoe kan dat nu plots?
Zie nog net die grote vis die zo'n kleintje opslokt.
Dit is niet leuk meer...weg mooie natuur.
Zit daar met dat stel en kijk nu wat zuur.
Daar is ons hondje, blij geblaf...m'n vriendje en maatje.
Vergeet even de kipjes en we maken een praatje.
Manlief word wakker...kopje koffie laat de kipjes even.
Ga gewoon door met waar ik was gebleven.
Daar komt m'n vriendje met zwaaiende staart,
blij naar onze stoel.
Geeft mij een kadootje voor zijn gevoel.
Kijk wat hij brengt...nee 't is geen koekje
maar een klein kipje van moeder kloekje.
Ben heel kwaad op m'n vriend...die begrijpt mij nu niet.
Hij bracht me wat lekkers, nu heb ik verdriet.
Kijk naar moeder kip, zij kijkt naar mij.
Glijd zachtjes in het water met drie kipjes aan haar zij.
Geen mooie natuur meer om me heen.
Keihard en net als bij mensen soms hard en gemeen.
Alleen wij doen het met verstand en geweten,
al willen wij dat maar al te vaak vergeten..."