Af en toe hoor ik: wat ben je lief,
wat ben je toch positief.
Maar is het zo dat als ik in een rotbui ben,
ik direct weer een depressief kind ben?
Is het zo dat als ik niet bij bezoek wil zijn,
ik direct weer negatief moet zijn?
Is het zo dat als ik even niets wil horen,
ik iemand of iets in mijn leven heb verloren?
Waarom zeggen mensen dat als ik nog negatief ben,
toch heel erg veranderd ben?
En als het leven mij even niet toelacht,
is het dan dat ik zonder na te denken op God wacht?
Als ik even niets wil zeggen,
waarom zou ik dan direct het leven neerleggen?
Waarom spreken mensen zulke geweldige onzin uit,
ze kennen mij niet eens van binnen uit!
Waarom kijken mensen niet naar zichzelf?
Dan probeer ik ook te kijken naar mijzelf.