Verloren
omie schrijft
"Kijk naar beneden, zie een vent.
Weet heus wel dat jij het bent.
Zo ver weg en toch dichtbij,
krijg mijn gevoel niet op een rij.
Ik zit op het balkon en jij loopt benee.
't lijkt zo rustig, zo tevree.
Alleen wij weten, de lift gaat zachtjes omlaag.
Steeds een etage, maar wel heel gestaag.
Al een mensenleven een paar,
toch praten we niet met elkaar.
Zeggen de verkeerde zaken
die de kern dan niet echt raken.
Zorgen om kinderen, al zijn ze dan groot,
maakte wat we hadden zachjes aan dood.
't Was wel anders toen we trouwden,
toch willen we dit erg graag behouden.
Altijd een schuld, altijd een reden.
't Blijft we deden wat we deden.
Niet om te plagen of te kwetsen
of zomaar uit ons nek te kletsen.
't Gebeurde zomaar onder onze neus.
Sterker nog, we hadden geen keus.
In ons hart zijn wij nog samen.
Zullen onze kinderen beamen.
Al kunnen we het niet verklaren
wat bracht onze liefde tot bedaren,
't is wat weinig bij elkaar,
al is het meer dan dertig jaar."
omie