De dag dat ik jou verloor…
Nog steeds word ik elke morgen gewekt door dat zachte straaltje glanzend zonlicht
Nog steeds loop ik door de straten, gevuld met mensen in alle soorten en maten
Maar nu pas vraag ik mij af: wat is hun verhaal?
Nog steeds zoek ik de rust op van het stromende, kabbelende water waar het riet groeit tot boven mijn navel
Daar zit ik nu, rustig zwijgend op mijn bankje, luisterend naar de wind en haar verdriet
Zij fluistert naar me, streelt mijn oren en zo stilletjes hoort zij mijn verhaal
Het verhaal van schoonheid en de gracieuze wereld die plots door één gebeurtenis nooit meer zo was als ik haar kende
Die plots alle vreugde, deugden en alle schoonheid tot een mystieke illusie maakte
De dag dat ik jou verloor
Nog steeds valt iedere ochtend dat streepje zacht licht door mijn slaapkamerraam en nog altijd streelt zij mijn huid en zijn zacht slapend gezicht
Maar plots zag ik niet meer dit wonder, plots werd het niet meer licht
Buiten werd het donker, er was een grove stilte voor de storm. Maar van binnen klonken er oerkreten
Verwoesting van mijn realiteit was het gevolg
Plots was er die kilte, mijn gemis nam bezit van alles en de kou drong door tot diep in mijn ziel
De dag dat ik jou verloor
Nu komen er langzaam druppelende tranen, zij tekenen mijn gezicht. Zij doen mij beseffen dat ik wél nog leef
Langzaam ontwaken mijn ogen en met hen mijn gevoel en voor het eerst in tijden zie ik weer meer dan mijn eigen verdriet
Tergend langzaam verandert de wereld weer tot een plek waar gratie, schoonheid en verhalen mij doen vervullen van plezier
De dag dat ik jou verloor nam je een stukje mee van mij, maar vandaag laat je mij dat hervinden
De wind fluistert haar aan mij
En weer zit ik op datzelfde bankje, aan het water met het riet tot aan mijn navel in de glans van de avondmaan
En net als op die eerste avond herdenk ik je naam.