Soms, zijn er van die momenten...
Waarin ik mezelf afvraag of ik droom.
Of eerder, het is nutteloze hoop.
Maar ik weet,
dat het echt gebeurd.
Want dit leven, is omringd met een zo'n ijzige waarheid.
Kun je het voelen?
Ik probeer te relativeren,
Wat stellen mijn problemen nou voor?
Maar het is eigenlijk nutteloos om te proberen,
want mijn hart, die zakt gewoon door.
Ik voel me kapot,
Ik weet niet wat ik moet doen.
Het voelt zo slecht,
als je niet weet wat je moet doen.
Nu komt alles niet gewoon goed,
zoals normaal,
nu heb ik het echt verpest,
ik stel mezelf teleur.
Het voelt als een zwarte klomp,
nestelend in mijn lichaam,
mijn emoties zijn helemaal stomp,
en... ik weet gewoon niet wat ik moet doen.
Ik geef op,
ik doe geen moeite meer om te rijmen,
want alles is al vernield.
ik heb geen zin meer om te lijmen.