Smeekbeden niet verhoord,
alle hulp niet geholpen.
Je gaat verder onverstoord,
je brein zo bedorven.
Stil verdriet in mij,
slik me tranen door
Te moe nog voor een strijd
en jij die je er nie aan stoort.
Het geld raakt weer op,
ik raak weer in paniek
maar jij kent geen stop,
ben je nou echt zo ziek?
Vechten doen we al lang
heb je gesteun waar ik kon
maar ik zal van je houden
al klinkt het nog zo stom
maar ik geef het nu even op
want ik kan nu niet meer
want jou zie aftakelen
dat doet me te veel zeer.
anne(17): | Dinsdag, januari 24, 2006 10:55 |
Mooi geschreven en zo herkenbaar... Ik heb dit meegemaakt met mijn broer, na 4 jaar is het hem gelukt om te stoppen, ik hoop dat het bij jullie ook lukt Sterkte Liefs Anne |
|
Auteur: Chantie_25 | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 23 januari 2006 | ||
Thema's: |