geen zelfvertrouwen meer,
maar toch zoek ik,
keer op keer
naar dat onmisbaar iets
dat iets
dat vriendschap heet
en als ik dan in de spiegel kijkt,
zie ik een verscheurd persoon
van buiten niet, maar van binnen
van binnen kapot gescheurd
flarden van mij blijven over,
flarden van wie ik was
de buitenkant is nog steeds heel
maar de binnenkant onherroepelijk verscheurd
Niemand verstaat de taal van mijn hart,
dat kan ik alleen
ik hoor de schreeuwen om hulp
zo luid en vol pijn
ik ben bang
bang voor morgen,
bang voor vandaag
bang voor gisteren
bang voor mezelf
voor wie ik echt ben
en dan ben je daar
al is het maar over de computer
een warme deken
over mijn bevroren lichaam
je luistert naar me,
je zwijgt
je kan geen woord meer uitspreken
maar ik voel dat het goed is
Als ik dan op een dag in de spiegel kijk
is de binnenkant aan het herstellen
de flarden van wie ik ben komen samen
en vormen samen een nieuw geheel
Het geschreeuw stopt,
de stem zwijgt
jij zwijgt
het is genoeg
dan komt er een nieuwe stem,
hij overstemt het laatste beetje geschreeuw
hij geeft me vertrouwen
vertrouwen in jou, in mezelf
men hart was vertrapt,
door mensen die ik vertrouwde,
die zich mijn vrienden noemde
mensen van wie ik hield
men hart was vertrapt
maar herstelt zich dapper
en dat kwam ook door jou,
zelfs zonder woorden
Ik voel me sinds jaren echt gelukkig,
niet alleen van buiten, maar ook van binnen
mijn hart huilt nie meer
ik leef!
Eerste Gedicht..is dit goed?