Toen je voor de laatste keer echt bij me was
zei je tot mijn spijt dat je vrienden wilde blijven
ik had nooit verwacht dat dit uit jou mond zou komen
Want toen het echt tot me door drong dat het uit was tussen ons,
konden er dagen lang tranen over mijn wangen stromen
tranen van verdriet, tranen omdat jij mij na ruim 2 jaar verliet
Ik heb me er bij neer moeten leggen,
ook als was en is het niet gemakkelijk
Maar d'r was geen andere keus
Als we nu praten ben je meestal tegen mij erg kortaf?
Waarom?
Is het misschien dat ik je te weinig gevoel van liefde gaf?
Maar d'r is echt een ding wat ik echt blijf hopen
en dat is samen met jou als goede vrienden door het leven lopen