Onverwachts kwam dat ene bericht
en in een flits besefte ik
hoeveel ik van hem hield
hoeveel hij voor me betekende
ik zou hem willen omhelzen
zeggen hoeveel ik van hem houd
Maar nu is het te laat
Ik strek mijn armen uit
maar raak hem niet
Ik voel hem zo dicht bij me
maar hij is hier niet
Ik zoek zijn huis door
wanhopig
om nog een glimp van hem op te vangen
Ik plof neer in zijn stoel
zijn stoel
waar hij gelukkig was
waar hij pijn voelde
Ik denk aan hem
en begin te huilen
tranen biggelen naar beneden
met elke traan wil ik laten zien
hoeveel ik van hem houd
Het liefst zou ik nu willen
verdinken in mijn eigen tranen
Om weer bij hem te komen