Ik omhels mijn moeder en
zie het scheuren in zijn ogen
Met een warme blik
schenkt ze me een alibi
Maar de kleefstof van
jaren begripvol samenzijn
kan geen barsten in
versleten liefde lijmen
Ik heb geen moed over
om nog omhoog te kijken
Te knokken voor kracht
spieren sterkte en wijsheid
die ik nooit zal vatten
Ik tracht en ren en vlucht en spring
ontsnap!
Maar mijn voeten blijven gebonden
aan het huis waarin ik geworpen ben