zo onbewust uit het niets,
en je krijgt het voor elkaar.
je kijkt me aan,
lang genoeg om me te raken..
ik weet niet hoe het komt maar opeens
zitten we daar,
over vanalles en niks te praten.
en eigenlijk weet ik niet eens
of jij hetzelde voelt,
het zelfde denkt..
en ik zou het je kunnen vertellen,
maar ik denk niet dat dat is wat je wilt.
maar zwijgen kan dodelijk zijn,
bokkig zwijgen;
langs elkaar heen leven.
staan, liggen, zitten, lopen.
en dan op een dag, spreek ik.
er komt geen antwoord;
en weetje, het doet pijn,
maar onze liefde is dood.
en ik sprak nog niet van pijn
toen jouw lichaam verbrand,
verwond, daar lag.
ja, ik ken jouw pijn,
maar wonden genezen.
Jaren later weet je nog van die pijn,
en ben je sterker.
dus ik zeg maar niks,
ik laat het maar,
ik laat jou maar,
ik laat Ons maar,
en dan hoop ik dat je gelukkig word.
laat mij maar dromen..