Alleen:
Misschien hebben de mensen wel gelijk
En ben gewoon weg een domwicht..
Die geen hulp van anderen accepteren wilt
Altijd maar moeilijk doen zichtbaar achterdochtig gedrag
Na mijn medemens toe
Sla ze liever weg heel ver weg
Bang dat ze me zullen kwetsen
Me zullen verlaten
Me hartenpijn gegeven
Dat heb ik al zovaak meegemaakt
Dat ik mezelf graag wil beschermen
Me wil weren tegen alle kwade
Een schild van me lichaam gemaakt
Waar niemand doorheen kan komen
Voor mij is dat het veiligste gevoel
De touwtjes in eigen handen nemen
Me leven niet laten leven door een ander
Maar waar in ik de dingen zelf in bepaal
Een masker opgezet met de beste superlijm
En de mooiste zonnige lach die erop deze wereld bestaat
Zo ga ik door het leven heen:
Maar diep in mijn hart zou ik het echt anders willen
Kunnen vertellen wat me daadwerkelijk bezighoudt
Iemand kunnen vertrouwen me diepste geheimen vertellen
Zodat ik kan zeggen ik voel me begrepen ik heb een maatje..
Maar ik ben bang dat mij weer pijn word aangedaan
Dat ze me niet zullen begrijpen me eerder wegkijken
En me alleen laten staan…
Daarom stoot ik de mensen maar heel ver van me af
Maar van binnen ben ik heel verdrietig
Kapot gescheurd balend door mijn eigen gedrag
Ik zou het zo graag anders willen doen..
Maar ik zou niet weten hoe
Laat staan dat ik weten moet hoe ik echt leven moet
Hoe ik mezelf waardig kan vinden
Elke keer gaat dat toch weer keihard mis
Ik zou zo graag anders willen zijn
Een klein beetje rust op de eerste plaatst nee niet dat heen en weer gedrag..
Maar ik zeg je eerlijk ik ben het moe..
Heb geen zin meer het zal me dan ook nooit lukken
Laat staan vrede met dit leven
Nee dat kan ik niet,
Al zou ik dat zo graag wel willen
Ik weet dat dit gedrag bij me hoort tot aan mijn dood
En dat maakt alles ook zo zwaar
Ik heb het verdomde etiket op me geplakt gekregen
En daarmee is de kous af; het antwoord is zie er maar mee te leven
Familie wilt er niks van horen
Die vinden me zoal genoeg ontspoort
Misschien is dat wat het ook extra moeilijk maakt
Wetend dat je familie nog in leven is, dat je de zelfde bloedverwanten draagt, wat je toch als een zou moeten maken..
Maar wat ik ondervindt is een enorme leegte
Geen warme handen of liefde en die zeggen meid het komt echt allemaal goed we zijn ervoor je.. ook in moeilijke tijden
Dat is denk ik wat ik het meeste mis
Het is niet dat ik ze de dood in wil jagen dat zeker niet
Maar toch heel diep van binnen is dat wat ik het liefste wou
Dan kon ik zeggen ik heb geen familie waar ik op kon bouwen
Dus ik hoef ze het niet kwalijk te nemen dat ze me zo op deze wereld hebben gelaten…doortrapt weliswaar gehaat
Dan moest ik wel alleen door of ik het nou wilde of niet..
Kon ik ze eren kon ik van ze houden.. en zeggen jullie hebben mij gebaart maar helaas mochten jullie niet langer op deze wereld bestaan
Zou ik naar jullie graf gaan en het elke dag schoonhouden
Zou ik daar mijn zegje hebben gedaan,
En vredig alleen weer richting huis gaan
Met de woorden zo was het goed
Jullie hebben me aangehoord
Hopelijk horen jullie mij..
En staan jullie mij bij..
Maar helaas is het niet zo..
Jullie leven nog
Toch nog zo een gezin maar ook weer allemaal zo apart
Waarom moet dat zo bij mij zijn?
Dat zijn dingen die ik me dagelijks afvraag
Maar helaas blijven die woorden zwart en onbeantwoord
Ik weet ik moet door al heb ik me familie aan mijn ‘zij’
Ik moet door alleen wel te verstaan..
Met heel veel pijn in mijn hart..