Schaduwen vallen
Nu de avond nadert
Je gezicht verandert van kleur
Genuanceerd met vlakken
Alles in een andere tint
Je ogen blijven betoverend
Brengen kleur in mijn leven
Al zijn ze soms bijna zwart
Toch verwarmen ze me
Meer dan welk vuur ook zal kunnen
De nacht brengt ons samen
Stilt de honger van de dag
De hoop die in de morgen start
Vanaf het moment dat de zon opkomt
Wij weer onze wegen moeten scheiden
Onze werelden zijn gescheiden
Het is een bitter geheim
Wat nimmer onthuld mag worden
De menigte van de dageraad zal ons ketteren
Wanneer onze liefde uit zal komen
Draag me deze uren
Laat ons voor eeuwig samen zijn
Wanneer de morgen mijn dromen laat vervliegen
Zal ik de pijn dapper dragen
Tot de schaduwen weer vallen op je gezicht.....
Cora (zij): | Donderdag, november 24, 2005 10:19 |
Vind je gedicht super, lees je graag! liefs, |
|
Boudaatje: | Woensdag, november 23, 2005 19:17 |
Er zit toch altijd iets speciaals in je gedichten. liefs Boud. |
|
GLMB: | Woensdag, november 23, 2005 00:09 |
Prachtig, krachtig. Vind hem top!! Liefs van mij! xxx |
|
L.Bert: | Dinsdag, november 22, 2005 23:15 |
Heerlijke fictie in dit prachtige gedicht! | |
_Zonneschijn_: | Dinsdag, november 22, 2005 22:08 |
Prachtig! Liefs |
|
kimW: | Dinsdag, november 22, 2005 22:06 |
joepie! je hebt het gehaald...én keurig op tijd! ik ga morgenochtend vers mijn brein kraken! |
|
Mathilde: | Dinsdag, november 22, 2005 21:22 |
prachtig...laatste strofe helemaal top! liefs, mathilde |
|