Wouter
Het vermoeden stond al vast,
de reactie was dan ook gepast;
na onderzoeken en observaties
toch nog door het rapport verrast.
Structuur in de chaos van je denken
is wat ik je zou willen schenken.
Ik wacht bang tot je eigen waarheid
Eens je eigen ik weet te krenken.
Vandaag zag ik je weer blokkeren:
boos, je wou perfect presteren,
één kleine fout blaast alles op
niets kan je daarna nog kalmeren.
Toch blijf je steeds mijn lieve zoon,
Aanvaard de liefde die ik toon
autisme is een lelijk woord
voor mij ben je echt heel gewoon.
chocaatje: | Donderdag, november 24, 2005 11:25 |
Het is je kind en daar hou je van. Volgens mij snappen mensen dat pas als ze zelf ouder van een kind zijn. Het zal voor jullie niet altijd gemakkelijk zijn. Maar ik vind het heel erg hartverwarmend om je gedicht te lezen. Veel liefs mieke |
|
Fata Morgana: | Dinsdag, november 22, 2005 23:35 |
Mooi verwoordt, moeilijk om werkelijk te begrijpen en te doorgronden, gewoon aanvaarden lijkt me het beste, vooral de wereld om hem heen, liefs Fata. | |
Don Gallo: | Dinsdag, november 22, 2005 20:29 |
heel mooi,die vaderliefde de tekst ook hoor |
|
kimW: | Dinsdag, november 22, 2005 18:32 |
het hoeft trouwens geen lelijk woord te zijn... ik zal je mailen waarom kus |
|
kimW: | Dinsdag, november 22, 2005 18:30 |
Het lijkt alsof ik het voel... liefs, |
|
Auteur: scientist | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 22 november 2005 | ||
Thema's: |