duizende tranen
kunnen dan nog
zo hard vloeien
duizende bloemen
kunnen nog zo snel
stoppen te bloeien
duizende glazen
vallen nog zo hard kapot
duizende appels
worden nog zo snel rot
duizende vingers
die men gekruist houd
duizende lentes
streng en heel koud
duizende stemmen
wegsterfend in je hoofd
duizende dingen
die men zijn beloofd
duizende kreten
en niemand die hoort
duizende geluiden
en niet een die stoort
duizende gedichten
niet een die je raakt
duizende perfecties
niet eens een volmaakt
_____________________________
Kan die afstand en ongemakkelijkheid nu niet eens weg?
_____________________________
*waarom zet je geen gedichten meer?*
______________________
Weet je nog die tocht?
dat ik jou, en jij mij opzocht
en we liepen de hele tijd bij elkaar
zomaar
en opeens
nam jij, die altijd zo moeilijk knuffelt
mij in je armen
we zouden blijven bij elkaar
voor altijd
ben ik je nu echt kwijt?