Droevig mooi
De zon die verdwijnt, de maan komt weer op.
De stralen verdwijnen achter de bergtop.
De dag die verdwijnt, maar de nacht weer niet.
Het is er zo donker, een tijd van verdriet.
De sterren die stralen, de maan geeft licht.
Het is er zo donker, je hebt er weinig zicht.
De zielen die zweven, door elkaar.
Ze behoeden zich voor het heden en gevaar.
Mijn allerliefste jij bent zweeft daar.
Gestorven in het harnas, tegen het gevaar.
Op heden begraven op een mooie plek.
Het is er best knus, al klinkt gek.
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Zaterdag, november 05, 2005 15:25 |
| (Sorry voor de onderbreking) Wat ik hiermee wil zeggen is, dat zo'n plek juist heel liefdevol en troostend kan zijn.....sterkte....liefsliefs...kus....switi lobi |
|
| switi lobi: | Zaterdag, november 05, 2005 15:23 |
| Ik vind het helemaal niet gek, het graf van mijn dochter is een heerlijke plek; niet alleen van stille rust of tranen troostend stil gesust.... Waar zij, mijn kind begraven ligt is zelfs de donkerte gezwicht voor natuur en warme gloed die haar lamp daar schijnen doet.... En door anderen omringd waar ook een blije vogel zingt sta ik elke dag weer stil bij wat zij mij steeds zeggen wil: Mamma ik ben hier bij jou, verdreven wordt de nare kou |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Fantasy |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 05 november 2005 | ||
| Thema's: | ||