Ik ben mij zo moe en doe mijn ogen toe
het verleden heeft zijn tentakels uitgeworpen
naar dingen die vergeten waren
in alle hevigheid komen zij mij plagen
en ik kan nergens meer terecht
mijn lichaam ligt te rotten
mijn hart pikken de raven eruit
mijn brein als voedsel
die zij als mysterie
vezeltje voor vezeltje ontrafelen
het rottingsproces
tastte ook mijn ledematen aan
zij liggen erbij als een gebroken hoop
vervlogen in tijd
en ruimte
in de diepte van de aarde
word ik afgebroken
om als een natuurcyclus opnieuw begint
als humus weer tot leven te komen.
hiljaa: | Vrijdag, oktober 21, 2005 14:14 |
fictie? gelukkig! knufliefs--hiljaa-- |
|
chocaatje: | Vrijdag, oktober 21, 2005 09:06 |
Triest maar goed verwoordt.Liefs mieke | |
~MeLoDy~: | Vrijdag, oktober 21, 2005 08:58 |
zow, effe slikken hoor... wel intens geschreven... gr. MeLoDy |
|
m@rcel: | Vrijdag, oktober 21, 2005 00:45 |
intens triest maar heel mooi verwoord. Dikke warme knuff Slaap lekker m@rcel |
|
Janette Scharenborg: | Vrijdag, oktober 21, 2005 00:36 |
Slik, erg mooi verwoord, maar heel erg triest. Kop op meid, ik hou van je, veel liefs Janette | |
Auteur: moonwoman | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 21 oktober 2005 | ||
Thema's: |