De aarde bestaat in m'n gedachte als een groene weide,
met een hoeveelheid aan bomen, met het sappigste
rijpe fruit ,met velden vol kleurige bloemen
die heerlijk geuren.
De aarde zal gevuld zijn met mensen die lachen
vanuit het diepste van hun hart.
Er staan geen zorgen op hun gezichten, en het is niet
getekend met diepe groeven van leed en pijn.
De vreugde die onder hen bestaat valt met geen pen te beschrijven.
De liefde onder elkaar doet m'n hart
verlangen er bij te willen horen.
Dan komt de buitenwereld weer binnendringen die een
sluier werpt over m'n droom,
maar het toch niet helemaal kan verhullen.
Een buitenwereld van haat , pijn en misdaad.
Een wereld van oorlog en honger en altijd weer
die onverwachte duisternis.
Een wereld waar liefde lijkt uitgestorven en
leed het gewoonste van de wereld is.
Toch stralen er kleine beetjes licht door de
duisternis als een sprankje hoop voor veel
mensen die dezelfde droom hebben als ik.
Dat er eens een tijd zal komen dat de sluier
zal worden opgelicht en een oogverblindend
mooi licht zal doordringen tot in het
diepste hoekje van de gehele aarde en de
duisternis in het niets zal oplossen
zodat er alleen nog maar een wereld is
waar liefde heerst zonder duisternis.