Lieve, man met het masker van zwarte was.
Hoe komt het dat je eenzaam naar buiten staat te kijken achter het ondoordringbare glas.
Je bent de stem die zingt in mijn hoofd.
Waar kom je steeds vandaan en wat heb je me beloofd.
Stem van de man met het masker van was.
Ik wou dat ik je kon zien, kon aanraken, zoals allen sterren die schijnen als een helder stukje glas.
O lieve man, mag ik je masker nemen.
Laat me je gezicht zien, hou op met wenen.
Laat het masker toch vallen, het wordt nog eens je dood.
Als antwoord laat hij een roos achteren, donkerrood.
Samen in de gondel brengt hij me terug.
Een laatste groet, dan is hij ineens weg, wat ging het vlug.
*
wordt vervolgd
Sifra.K: | Donderdag, oktober 20, 2005 12:14 |
De opzet van dit hele gedicht is heel goed, maar ik denk dat je het op sommige plaatsen net wat anders uit had moeten werken, maar misschien komt het omdat ik niet van verplichte rijm( AABB ) hou. Liefs, Sifra |
|
Auteur: Fantasy | ||
Gecontroleerd door: fox_bert | ||
Gepubliceerd op: 18 oktober 2005 | ||
Thema's: |