~ littekenweefsel ~
geluid vind ik niet
in de stem die spreken wil
vermorzeld door beelden
verstikt tot angstig stil
gegrift in mijn ziel
zwart met rafelranding
vloeit uit in lichte blauw
rood omlijnt door branding
stroomt langs wonden
berustend in machteloosheid
littekenweefsel woekert
grensverleggend door de tijd
chocaatje: | Vrijdag, september 23, 2005 14:21 |
Heel erg mooi neergezet. Ik denk dat je bent begonnen aan de verwerking. Succes. En onthou alleen hoge toppen als je door het diepe dal bent gegaan. Na regen komt zonneschijn. liefs mieke |
|
sunset: | Vrijdag, september 23, 2005 09:44 |
Dit is aan- en invoelend, beeldend integer mooi verwoord. Te veel is er wat wij niet zien (Of wat wij denken geheeld te zijn). Liefs en warme knuf, kus sunset |
|
hiljaa: | Vrijdag, september 23, 2005 09:07 |
verwerkend mooi neergezet! knufliefs--hiljaa-- |
|
remie: | Vrijdag, september 23, 2005 08:45 |
voelend gelezen...liefs Remie | |
Bieke: | Vrijdag, september 23, 2005 08:41 |
Sla in gedachten een arm om je heen Liefs en knuffel Bieke, |
|
Black Lord: | Vrijdag, september 23, 2005 00:51 |
sla in stille gedachten een arm om je heen en wens je kracht Liefs wim |
|
michris: | Vrijdag, september 23, 2005 00:18 |
Ja lieverd, soms komt alles even weer zo heftig terug. Voel je weer de diepe pijn, de angst, het vedriet en het niet begrijpen. Maar stijg maar op, ik zoek en ontmoet je dan, we kruisen dragend onze vleugels. Bezoeken onzichtbare tempels, gaan onderdoor en bovenlangs, en zoeken dwalend verder totdat de nachtegaal voor ons zijn lied gaat zingen. Liefs, michris |
|
scientist: | Vrijdag, september 23, 2005 00:14 |
Wat je wil vergeten blijft soms hangen... | |
m@rcel: | Vrijdag, september 23, 2005 00:12 |
hier spreekt verdriet.... Dikke knuff m@rcel |
|
L.Bert: | Vrijdag, september 23, 2005 00:11 |
Een gedicht dat zoveel verdriet herbergt. | |
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 23 september 2005 | ||
Thema's: |