Je hebt het uitgemaakt..
men hart, dat kraakt
het valt uiteen
zonder dat je het weet..
Ik voelde het breken..
het was als een stukke spiegel
die valt naar benede
in duizende stukke..
Ik pakte het mes
ik sneed in mijn pols
tot de pijn weg was,
of toch bijna weg..
Ik wilde dood
ken je dat gevoel..
Het gevoel van eenzaam en alleen
er was niemand om me heen
en ik viel uiteen..
Kon maar amper op men benen blijven staan..
ze bibberde en wiggelde
da gevoel was raar
Was het van schrik?
nee, ik denk het niet..
Was het van eenzaamheid?
waar ik soms nog van lijdt..
Was het van het gebroken hart?
dat jij mij gaf!!
Daar draag ik nu een last
die jij mij gaf..
[een gebroken liefde]
Of was het van het mes?
te veel bloed verlore?
ben ik de uitverkorene?
die weg mag gaan..
[heb ik nu geschreve over iet was een tijd gelede is gebeurd..-men lief had het uitgemaakt- nu is het al wel beter, maar denk nog aan die tijd.. dat we samen ware.. en nooit meer zal zijn]