De deur die midden in het lied
violen liet spreken met ontstellend gemak.
De scherpte van de punt, de lans
die in haar ogen brak.
De onaanraakbare liefde van een oogopslag,
de bevrijdende diepte van het wak.
De zielsmuziek, de trillende snaar
die van bewondering sprak.
Henk Knibbeler: | Maandag, augustus 15, 2005 13:46 |
vier strofes die met een D beginnen en geen 'omdat' oproepen, staan gewoon goed! groet, Henk. |
|
L.Bert: | Maandag, augustus 15, 2005 00:37 |
Mooie poëzie. | |
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 15 augustus 2005 | ||
Thema's: |