~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zit je lekker stil in je auto,
gaat je pa weer iemand inhalen in het midst van de nacht.
Me hoofd gaat met gedachtes van 110 KM/U:
"Weer een langzame. Gaat dit wel goed?? die bocht komt wel erg dichtbij???"
Auto voorbij, "SHIT!!!!!! Steen, steen op de weg"
Hoor je je eigen vader nog schreeuwen.
BANG..... Keiharde ruk aan het stuur,
Stilte......Enge, onbeschrijfelijke stilte.
Daar sta je dan overdwars op een tweebaansweg tegen de vangrail aan,
Met je ogen wijd open.
Ik heb de zee nog nooit zo gezien, nog nooit ook zoiets gedaan.
Dan denk ik wel eens: "Speelt iemand een spelletje met ons??? Een paar milimeter meer......Wil er niet aan denken, dat doet nu teveel zeer. Het is steeds een gok die je neemt. Wees daarom nooit met het leven vervreemd......Want geniet van het leven want je weet nooit wanneer je die gok verkeerd neemt. Het klinkt misschein heel stom. Maar neem het van me aan, op zo'n moment denk je precies daaraan."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nog geen anderhalf uur geleden reden me ouders en ik op een bergweg lang de zee in Montenegro (Joegoslavie). Ik schrijf het ff van me af, heb ff wat rust nodig. Langs de weg hebben we velen graven gezien van verongelukte mensen.......Ik snap nu waarom.
Veel sterkte aan de familieleden die op zo'n manier iemand hebben verloren......En ik hoop niet dat iemend mijn familie zo hoeft te steunen. Ik heb nog geen zin om onder de grond te liggen.
Veel sterkte,
MUPKO