Ik stel me aan,
Kinderen, klein of volwassen die hun ouders verliezen.
Dood, heengegaan, weg hier vandaan.
Stilletjes huil ik van binnen wat stel ik me aan.
Mijn papa is er nog maar we willen elkaar niet meer zien.
Het voelt verkeerd en het doet ook heel veel pijn bovendien.
En ik lees gedichten over ouders en dierbaren die er niet meer zijn.
Terwijl ik mijn tijd zit te verdoen met deze zogenaamde pijn.
Wat heb ik het dan makkelijk met jullie vergeleken.
Ook al heb ik het contact met mij pa wel bekeken.
Wat stel ik me aan, wat zou ik doen als ik in jullie schoenen zou staan?
Mijn papa is er tenminste nog.
Ik stel me aan toch?