Als een kus op je voorhoofd
Zo drukt de zon haar stempel in de dag
Waar gister nog een grijze deken rond je lag
Sluimert de hartstocht nu, zachtzoet verdoofd
Lacht ze naar de hemel in te dikke sokken
Spreekt van zure melk en jokkebrokken
Schrikt van een ballon ze schommelt heen en weer
De tantes spreken van een laatste keer
Het geluk, het staat zo bol van ironie
De pijn van leven is zo onbeschrijflijk, groot
En telkens schiet ik zomaar vol
Ik ben een kind nog, wil niet altijd dood!
Geen muziek meer in je horen
Boterham met pindakaas van vers volkoren
Geen boeken meer geen dansen ook..
Drink ik de dagen weg in dikke rook
Geen zonlicht laat zich hier meer zien
De richting blijft toch onbepaald
Huppelpaden breken onder mijn gewicht
Maar Maya.. schrijf nu eens een positief gedicht..
Het uiterlijk vertoon van braam in bloei
Blaadjes vroom en lijken teer
Een perspectief waarmee ik slechts door putten roei
Prima voor de inspiratie, eerlijk wel
Waarom een geestelijke groei?
Waarom verlangen naar de overkant?
Droom de liedjes speel de uren
Niets kan tenslotte.. Eeuwig duren..
Auteur: who cares | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 23 juli 2005 | ||
Thema's: |