Toeval bestaat niet,
dat zeggen ze toch.
Nou ik geloof het niet,
luister maar naar mijn verhaal.
Mijn lieve oma, die naar 8 jaar ziek zijn,
op 8 november 2001 is overleden,
wist hoe graag ik een kindje wou.
Ze wist dat mijn grootste angst was
dat ik nooit een kindje zou krijgen.
Dat mijn grootste wens nooit uit zou komen.
Maar na een test een zwangerschapstest
wist ik dat mijn droom zou uitkomen.
Ook al was ik pas 17
ik zou een kindje krijgen.
Mijn grootste angst,
verdween naar de achtergrond.
Ik was zwanger,
en wat is dat geweldig.
De allereerste keer dat je je kindje ziet,
wanneer je je echo heb.
Wat een gevoel gaat er dan door je heen,
daar kan geen verliefdheid tegen op.
En boven op hoe mooi het al is,
vertelt die vrouw die die echo maakt,
dat je op 8 november 2003 zwanger bent geraakt.
Wat was dat even slikken,
precies 2 jaar na het overlijden van me oma,
werd mijn grootste angst naar de achtergrond gedrukt.
Mijn oma, mijn lieve oma,
je wist hoe graag ik een kindje wou,
heb je mij geholpen?
Dit kan geen toeval zijn,
dit was mijn laatste kado uit de hemel,
van mijn oma, mijn lieve oma.
Mariedepaus: | Zondag, oktober 09, 2005 19:31 |
Ik geloof wel in toeval, alles is toeval denk ik maar misschien wel met een wel bepaalde rede, daarom hoeft het nog niet geen toeval te zijn vind ik. Mooi gedichtje! Kus, Marie. |
|
Angel_Tears*: | Zaterdag, juli 02, 2005 14:05 |
Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Ik vind ook dat toeval niet bestaat. Alles gebeurt voor een reden. Heell mooi geschreven Kuss Angel_Tears* |
|
Auteur: syllieme | ||
Gecontroleerd door: fox_bert | ||
Gepubliceerd op: 02 juli 2005 | ||
Thema's: |