De tijd heeft me verwijderd,
meegenomen in zijn toch als de wind.
Wat over is, is een vage herinnering
aan een tijd waarin ik jou heb bemind.
Zeg me heel eerlijk,
heb jij je momenten dat je nog denkt aan mij?
Is waar jij op terug kijkt puur tragedie,
of wordt een deel van jou ook nog blij?
Al dat ik wilde,
was jouw leven vervullen met al ik je kon schenken.
Maar het lijkt alsof,
al dat jij kon was mij en mijn gevoel krenken.
Rende ik misschien te hard,
terwijl jij liever rustig aan liep?
Hoorde jij mijn huilen echt nooit,
deed het je weinig, deed je alsof je sliep?
Natuurlijk had ook ik mijn fouten,
maar alles wat ik deed, bedoelde ik goed.
Ik probeerde altijd dingen weg te ebben,
waarom moest jij het overspoelen met vloed?
Al dat ik wilde,
was jouw leven vervullen met al ik je kon schenken.
Maar het lijkt alsof,
al dat jij kon was mij en mijn gevoel krenken.
Waarom blies jij onze kaars steeds weer uit?
Keer op keer liet je mij hem opnieuw aansteken.
Waarom gooide je hem de eerste keer niet gelijk weg?
Dan waren al die maanden niet voor niets voorbij gestreken!