verkracht
verkracht..
Ze zagen mij, en gingen harder lopen
ik had het door het engiste wat ik kon was hopen
hopen dat ze mij met rust zouden laten
eerst deden ze niets maar ze hielden me in de gaten
ze kwamen naast me lopen, en me aan kont aan te raken
ik geloofde het eerst niet maar het lukte me niet om te ontwaken
Na een tijdje besefte ik het pas
ik besefte dat dit allemaal realiteit was
ik wilde wel gillen maar er kwam niets uit mijn mond
ik dufde niet te zeggen dat ik het niet leuk vond
ze trokken mij in de bosjes en gooide mij neer
ik kon niet meer denken ze riepen naar mij kijk en leer
leren hoe ik iemand moet verkrachten..?
de pijn die ik voel was niet meer te verzachten
zijn geslachtsgemeenschap kwam binnen in mij
ik kon het niet meer houden het deed me zoveel pijn
ze riepen de hele tijd door, vind je het ook zo fijn
een voor een deden ze het nog een keer
ze vonden het nog niet genoeg ze wilden nog meer
het enigtse wat ik zag was mijn leven voorbij gaan
ik wilde hier zo snel mogelijk vandaan..!
toen ze eindelijk stoptte riepen ze naar me dat ik een hoer was en gooide mij 10 cent toe
ik was uitgeput ik was zo ongeloofelijk moe
ik mocht het niet doorvertellen anders zouden ze me vermoorden
ze riepen zoveel naar me was er dan niemand die het hoorden
eindelijk gingen ze weg en lieten mij daar staan
ik was zo blij dat ze mij hebben laten gaan
ik ging huilend en heel erg bang naar huis
eindelijk was ik na een uur thuis
ik durfde het tegen niemand te vertellen
ik durfde ook niet te politie te bellen
me ouders wou ik het niet vertellen want ze hebben al zoveel problemen aan hun hoofd
ik ben nu zo ongelukkig ik haat me zelf mijn hart is gedooft
ik haat mijzelf dat ik niets had gedaan
ik had hun niet hun gang moeten laten gaan
ik ben nog maar 15 jaar en het is nu een jaar geleden
ik heb al die beelden nog vor me van het begin af aan dat ze langs me reden
een paar vriendinnen weten er nu vanaf
ze geloofde me niet ze vonden me laf
ik ben zo kwaad dat dit is gebeurd
elke avond kijk ik in de spiegel en ben ik weer dat meisje die zo erg treurt
ik probeer het te vergeten
dagen lang heb ik er niet door kunnen eten
vergeten dat is iets wat ik nooit zou kunnen
deze gebeurtenis kan ik niemand gunnen!
Annabelle
Ze zagen mij, en gingen harder lopen
ik had het door het engiste wat ik kon was hopen
hopen dat ze mij met rust zouden laten
eerst deden ze niets maar ze hielden me in de gaten
ze kwamen naast me lopen, en me aan kont aan te raken
ik geloofde het eerst niet maar het lukte me niet om te ontwaken
Na een tijdje besefte ik het pas
ik besefte dat dit allemaal realiteit was
ik wilde wel gillen maar er kwam niets uit mijn mond
ik dufde niet te zeggen dat ik het niet leuk vond
ze trokken mij in de bosjes en gooide mij neer
ik kon niet meer denken ze riepen naar mij kijk en leer
leren hoe ik iemand moet verkrachten..?
de pijn die ik voel was niet meer te verzachten
zijn geslachtsgemeenschap kwam binnen in mij
ik kon het niet meer houden het deed me zoveel pijn
ze riepen de hele tijd door, vind je het ook zo fijn
een voor een deden ze het nog een keer
ze vonden het nog niet genoeg ze wilden nog meer
het enigtse wat ik zag was mijn leven voorbij gaan
ik wilde hier zo snel mogelijk vandaan..!
toen ze eindelijk stoptte riepen ze naar me dat ik een hoer was en gooide mij 10 cent toe
ik was uitgeput ik was zo ongeloofelijk moe
ik mocht het niet doorvertellen anders zouden ze me vermoorden
ze riepen zoveel naar me was er dan niemand die het hoorden
eindelijk gingen ze weg en lieten mij daar staan
ik was zo blij dat ze mij hebben laten gaan
ik ging huilend en heel erg bang naar huis
eindelijk was ik na een uur thuis
ik durfde het tegen niemand te vertellen
ik durfde ook niet te politie te bellen
me ouders wou ik het niet vertellen want ze hebben al zoveel problemen aan hun hoofd
ik ben nu zo ongelukkig ik haat me zelf mijn hart is gedooft
ik haat mijzelf dat ik niets had gedaan
ik had hun niet hun gang moeten laten gaan
ik ben nog maar 15 jaar en het is nu een jaar geleden
ik heb al die beelden nog vor me van het begin af aan dat ze langs me reden
een paar vriendinnen weten er nu vanaf
ze geloofde me niet ze vonden me laf
ik ben zo kwaad dat dit is gebeurd
elke avond kijk ik in de spiegel en ben ik weer dat meisje die zo erg treurt
ik probeer het te vergeten
dagen lang heb ik er niet door kunnen eten
vergeten dat is iets wat ik nooit zou kunnen
deze gebeurtenis kan ik niemand gunnen!
Annabelle
Reacties op dit gedicht
| memory: | Donderdag, december 08, 2005 17:27 |
| wat een verhaal...vind het erg voor je..!! en ook dat je vriendinnen je niet geloven..! moeilijk...! hoop dat je wel iemand hebt met wie je erover kunt praten? wel goed dat je je zo uit in dit gedicht..!! heel veel sterkte!! liefs mij |
|
| AnouKK: | Donderdag, mei 19, 2005 19:23 |
| woooooooow... hier heb ik echt kippenvel van gekregen... je moet wel aangifte gaan doen hoor... en als je dat niet wilt ga dan naar een therapuit of psycholoog die kunne je verder helpe!!... doe er wel iets aan hoor !! heel erg veel sterkte verder! kusjes anouk | |
| danitsjja: | Woensdag, mei 18, 2005 17:43 |
| hey meid mooi en droevig dat is het zeker heb er kippenvel van gekregen het ergste vind ik nog wel dat je vriendinnen je niet geloven zijn het dan wel zo een goede vriendinnen als jij denkt? ma nog veel sterte in je toekomst en praat erover je meot neit met je problemen blijven rondlopen xxx echt sterkte van mii |
|
| D___ionne: | Dinsdag, mei 17, 2005 17:21 |
| Je zou dit nooit kunnen vergeten! Het enigste wat jij kan doen is het op de een of andere manier gaan accepteren.. This niej goed wat de jongens deden, en het liefst sou ik se wat willen doen, maar ik wee da dat ik net so slecht ben als hun! Dat je vrienden je niet geloven vindt ik so ongelooflijk stom. sorry howr, maar hoe sou ju hier over kunnen liegen? Ik begrijpt dat niet! maar ik geloof je wel, hoe graag ik wil dat dit nooit meer gebeurt.. meid sterkte.. en mailen mag altijd |
|
| Hans Winter: | Maandag, mei 16, 2005 17:09 |
| als meisje kun je niet tegen de kracht van een groepje jongens op, op zo’n moment probeer je allereerst te overleven. wat je overkwam, is al erg, maar het isolement maakt het nog veel moeilijker. “deze gebeurtenis kan ik niemand gunnen!” daarom moet je toch aangifte doen, je ertegen verzetten dat het zomaar kan, ik kan me goed voorstellen dat je veel te jong bent om dat alleen te doen, maar het kan wel via een tussenstap, |
|
| Annabelle: | Maandag, mei 16, 2005 17:06 |
| heej iedereen.. bedankt voor jullie recties vind ik echt heel lief van jullie!! tof:) |
|
| Fourpoints: | Maandag, mei 16, 2005 16:33 |
| mooi en droevig gedicht jammer dat je vriendinne je niet geloven.. kweet wat je bedoeld met de aangifte heb precies hetzelfde ik ga het later nog wel doen maar nu niet miss dat jij dat ook kan doen.. hoop dat het snel beter met je gaat xxx | |
| Gothicangel: | Maandag, mei 16, 2005 15:24 |
| Je gedicht spreekt me erg aan, ik vind het vreselijk wat er met je is gebeurd. Mocht je aangifte willen doen, dat kan nog steeds een verkrachting verjaard niet omdat het te emotioneel is en heel veel mensen eerst een deel moeten hebben verwerkt voordat ze in staat zijn om naar de politie te kunnen gaan. Ik wens je heel erg veel sterkte. Liefs |
|
| **a girl**: | Maandag, mei 16, 2005 14:58 |
| heey erg voor je, meer het doet meer pijn om het te verdringen en het proberen te vergeten want dan komt het later net wel boven. Erg dat je vriendinnen je niet geloven! Zo'n mensen kan ik ook moeilijk vriendinnen noemen.. Als je een luisterend oor nodig hebt ben ik er altijd voor je. veel liefs sterkte meid!! |
|
| kimW: | Maandag, mei 16, 2005 14:11 |
| de woorden komen aan als een klap.... vind iemand bij wie je jezelf zijn mag... alleen dan krijgt een een plaatsje aan de kant... en kun je je weer vrij voelen met je blote voeten door het zand... kimkus |
|
| hiljaa: | Maandag, mei 16, 2005 13:58 |
| had toch maar naar politie gegaan! nu worden die gasten niet gestraft! knufliefs--hiljaa-- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: s0meb0dY | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 16 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||