Mijn leven is een tafel en ik begin
op een eindeloos lang, wit vel papier.
Waar alles hetzelfde is,
welke stap ik ook zet.
Links of rechts, het maakt niet uit,
alles is hetzelfde.
Alles is veilig.
En net, als ik na jaren,
eindelijk doorheb dat alles dan zo hetzelfde is,
houdt het papier op
en beland ik op tafel.
Waar alles anders is.
De grond is niet langer meer wit.
Opeens kom ik overal grote obstakels tegen.
En ik val,
maar sta toch weer op.
Ik houd vol,
ondanks dat veilige begin
op het witte papier.
En ik ben trots op mezelf.
Dat ik toch kan opstaan.
En zelfs uit de grootste gaten kan klimmen.
Maar ik weet dat ooit de tafel ophoudt
en ik op de vloer beland.
En nou maar hopen dat het zacht tapijt is
en geen hard beton.
© Berniek Wittendorp