Terwijl het schemerdonker
Zich lui en langzaam uitstrekt
En de horizon vervaagt
Twee duiven liefhebben
Hoog in de lucht
Een briesje door mijn rode haren
En plots klinkt er muziek
Mystieke klanken vol emotie
De nacht zal weldra tot leven komen
En mijn voeten zweven op het ritme
En op de zang der elvenkoren
Beweeg ik, dans ik, lijk ik dromend
Lijkt de eeuwigheid ontstaan
Fragiel en teer als porselein
En sierlijk als de elvenkind'ren
Zweef ik mee op de zomerwind
Bevind ik mij in sprookjes
Maar als de wind besluit te liggen
En het duister werk'lijk inzet
Bemerk ik mijzelf weer nuchter zittend
Aan het rand van een nieuwbouw-bos
Waar zelfs de bomen zijn ontworpen
Door een architectenbureau...
shelob: | Donderdag, april 28, 2005 23:45 |
Je voerde me mee een wonderwereld in, kwam met een smak weer met beide benen op bebouwde grond, liefs Jolanda | |
Quando: | Donderdag, april 28, 2005 20:32 |
heel mooi.. vind het wel droevig, liefs, Kim |
|
sunset: | Donderdag, april 28, 2005 16:24 |
Wat een deseptie. En welk een ontnuchtering. Droef-mooi, delend verwoord. Liefs / sunset |
|
Vervelende meid: | Donderdag, april 28, 2005 14:38 |
hee.. mijn beeld vanjou wordt duidelijker hehe Erg mooi dichie :D |
|
Oorlam: | Donderdag, april 28, 2005 14:05 |
de pijn van het moderne mensch zijn.. | |
Auteur: boemerangkind | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 28 april 2005 | ||
Thema's: |