De tuin ontdoe ik van het hout
zie in menig bloem jouw gezicht
een uitgerold tapijt van groen en andere kleuren
waarop jij ooit liep
Een gedicht van zuivere klanken
mooier als de dood
waar een riedeltje muziek is doorgeweven
dat even stilte gaf bij het gebed
De bomen aan de rand van de weg droegen sporen
dat leidde naar het meertje met haar natuurlijke pracht
een schets uit jouw leven
dat nu omringd is door dichte mist
Het leven dat wij samen hadden
verbrak als een lijntje dat tussen twee bomen gespannen was
een stukje van al het mooie dat we samen deelde
is zichtbaar gebleven
In ons kind
Jan van Dord: | Maandag, april 25, 2005 21:46 |
libel: | Maandag, april 25, 2005 11:16 |
Wordt hier stil van... Liefs en knuf, lia |
|
remie: | Maandag, april 25, 2005 07:56 |
dit verdriet goed beschreven, soms is het zo teer, een relatie, maar kinderen houden je vast.....liefs Remie | |
Lia : | Maandag, april 25, 2005 06:27 |
prachtig verdriet beeldend onder woorden weten te brengen.. knuf,Lia | |
Rien de Heer: | Maandag, april 25, 2005 06:16 |
Genegenheid en verdriet ineen...triest maar mooi. Groetjes, Rien. |
|
Niniki: | Maandag, april 25, 2005 00:29 |
Echt prachtig geschreven, een stil verdriet.......met toch een ode aan je kind. Heel erg mooi. Liefs Niniki |
|
Renate-td-: | Maandag, april 25, 2005 00:14 |
Stil gelezen dit.. heel ontroerend geschreven, knuf Renate |
|
flores: | Maandag, april 25, 2005 00:06 |
Wat ontzettend verdrietig, maar wat heb je dit gevoel prachtig kunnen omschrijven.. Delend dit, het maakt mij ook verdrietig.. Heel veel liefs.. |
|
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 25 april 2005 | ||
Thema's: |