Pip en Anneke en de boze heks (deel 7)
Het kraakt en knalt en flits en licht, mama en kinderen zijn bedonderd
en Jip kijkt naar de pad in mama’s hand en haar gezicht dat heel verrast
en hopend staat om dan maar pips, uiteindelijk droef verwonderd
vaststelt wat wij al weten, de pad werd echt geen prins op ’t witte paard
- al hadden wij haar dat gegund – maar ’t is een onweer dat toeslaat
in volle hevigheid en hemel doet zijn sluizen open en laat het gieten
De pad die ziet zijn kans nu schoon en met een sprong zo hoog
dat jij het niet voor mogelijk houdt springt hij van moeders hand
en verontwaardigd kwakend boos verdwijnt hij uit het zicht in sprookjesland;
snel pakt mama haar spullen bij elkaar – een paraplu heeft zij vergeten -
en speurt in ’t rond naar mogelijkheid tot schuilen - liefst droog als ’t kan -
en hoort een stem, zo zacht en warm, die vriendelijk vraagt: ‘Kan ‘k helpen?’
en haar een regenscherm toont – zo eentje van ‘buitenformaat’ -;
mama kijkt op, en recht in helderblauwe ogen die lachen als de zon
die nog niet schijnt; ‘O wat een stuk, die gozer die nu voor mij staat’
denkt zij, en Jip en Janneke zien warempel hoe zij kwijlt, net zoals Sloeber
*
***
wordt vervolgd
**********
sunset 23-03-2005
**********